ﺑﺎﺯ ﺩﺭ ﭼﻬﺮﻩٔ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﺧﯿﺎﻝ
ﺧﻨﺪﻩ ﺯﺩ ﭼﺸﻢ ﮔﻨﺎﻩ ﺁﻣﻮﺯﺕ
ﺑﺎﺯ ﻣﻦ ﻣﺎﻧﺪﻡ ﻭ ﺩﺭ ﻏﺮﺑﺖ ﺩﻝ

ﺣﺴﺮﺕ ﺑﻮﺳﻪٔ ﻫﺴﺘﯽ ﺳﻮﺯﺕ
ﺑﺎﺯ ﻣﻦ ﻣﺎﻧﺪﻡ ﻭ ﯾﮏ ﻣﺸﺖ ﻫﻮﺱ
ﺑﺎﺯ ﻣﻦ ﻣﺎﻧﺪﻡ ﻭ ﯾﮏ ﻣﺸﺖ ﺍﻣﯿﺪ
ﯾﺎﺩ ﺁﻥ ﭘﺮﺗﻮ ﺳﻮﺯﻧﺪﻩٔ ﻋﺸﻖ
ﮐﻪ ﺯ ﭼﺸﻤﺖ ﺑﻪ ﺩﻝ ﻣﻦ ﺗﺎﺑﯿﺪ
ﺑﺎﺯ ﺩﺭ ﺧﻠﻮﺕ ﻣﻦ ﺩﺳﺖ ﺧﯿﺎﻝ
ﺻﻮﺭﺕ ﺷﺎﺩ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻧﻘﺶ ﻧﻤﻮﺩ
ﺑﺮ ﻟﺒﺎﻧﺖ ﻫﻮﺱ ﻣﺴﺘﯽ ﺭﯾﺨﺖ
ﺩﺭ ﻧﮕﺎﻫﺖ ﻋﻄﺶ ﻃﻮﻓﺎﻥ ﺑﻮﺩ
ﯾﺎﺩ ﺁﻥ ﺷﺐ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﯾﺪﻡ ﻭ ﮔﻔﺖ
ﺩﻝ ﻣﻦ ﺑﺎ ﺩﻟﺖ ﺍﻓﺴﺎﻧﻪٔ ﻋﺸﻖ
ﭼﺸﻢ ﻣﻦ ﺩﯾﺪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﭼﺸﻢ ﺳﯿﺎﻩ
ﻧﮕﻬﯽ ﺗﺸﻨﻪ ﻭ ﺩﯾﻮﺍﻧﻪٔ ﻋﺸﻖ
ﯾﺎﺩ ﺁﻥ ﺑﻮﺳﻪ ﮐﻪ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﻭﺩﺍﻉ
ﺑﺮ ﻟﺒﻢ ﺷﻌﻠﻪٔ ﺣﺴﺮﺕ ﺍﻓﺮﻭﺧﺖ
ﯾﺎﺩ ﺁﻥ ﺧﻨﺪﻩٔ ﺑﯿﺮﻧﮓ ﻭ ﺧﻤﻮﺵ
ﮐﻪ ﺳﺮﺍﭘﺎﯼ ﻭﺟﻮﺩﻡ ﺭﺍ ﺳﻮﺧﺖ
ﺭﻓﺘﯽ ﻭ ﺩﺭ ﺩﻝ ﻣﻦ ﻣﺎﻧﺪ ﺑﻪ ﺟﺎﯼ
ﻋﺸﻘﯽ ﺁﻟﻮﺩﻩ ﺑﻪ ﻧﻮﻣﯿﺪﯼ ﻭ ﺩﺭﺩ
ﻧﮕﻬﯽ ﮔﻤﺸﺪﻩ ﺩﺭ ﭘﺮﺩﻩٔ ﺍﺷﮏ
ﺣﺴﺮﺗﯽ ﯾﺦ ﺯﺩﻩ ﺩﺭ ﺧﻨﺪﻩٔ ﺳﺮﺩ
ﺁﻩ ﺍﮔﺮ ﺑﺎﺯ ﺑﺴﻮﯾﻢ ﺁﯾﯽ
ﺩﯾﮕﺮ ﺍﺯ ﮐﻒ ﻧﺪﻫﻢ ﺁﺳﺎﻧﺖ
ﺗﺮﺳﻢ ﺍﯾﻦ ﺷﻌﻠﻪٔ ﺳﻮﺯﻧﺪﻩٔ ﻋﺸﻖ
ﺁﺧﺮ ﺁﺗﺶ ﻓﮑﻨﺪ ﺑﺮ ﺟﺎﻧﺖ
* فروغ فرخزاد *

ﻧﻤﯽ ﺩﺍﻧﻢ ﭼﻪ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺧﺪﺍﯾﺎ
ﺑﻪ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﭼﻪ ﻣﯽ ﮔﺮﺩﻡ ﺷﺐ ﻭ ﺭﻭﺯ
ﭼﻪ ﻣﯽ ﺟﻮﯾﺪ ﻧﮕﺎﻩ ﺧﺴﺘﻪٔ ﻣﻦ
ﭼﺮﺍ ﺍﻓﺴﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﺍﯾﻦ ﻗﻠﺐ ﭘﺮ ﺳﻮﺯ

ﺯ ﺟﻤﻊ ﺁﺷﻨﺎﯾﺎﻥ ﻣﯽ ﮔﺮﯾﺰﻡ
ﺑﻪ ﮐﻨﺠﯽ ﻣﯽ ﺧﺰﻡ ﺁﺭﺍﻡ ﻭ ﺧﺎﻣﻮﺵ
ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻏﻮﻃﻪ ﻭﺭ ﺩﺭ ﺗﯿﺮﮔﯿﻬﺎ
ﺑﻪ ﺑﯿﻤﺎﺭ ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﻣﯽ ﺩﻫﻢ ﮔﻮﺵ
ﮔﺮﯾﺰﺍﻧﻢ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﻣﺮﺩﻡ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ
ﺑﻪ ﻇﺎﻫﺮ ﻫﻤﺪﻡ ﻭﯾﮑﺮﻧﮓ ﻫﺴﺘﻨﺪ
ﻭﻟﯽ ﺩﺭ ﺑﺎﻃﻦ ﺍﺯ ﻓﺮﻁ ﺣﻘﺎﺭﺕ
ﺑﻪ ﺩﺍﻣﺎﻧﻢ ﺩﻭ ﺻﺪ ﭘﯿﺮﺍﯾﻪ ﺑﺴﺘﻨﺪ
ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﻣﺮﺩﻡ ، ﮐﻪ ﺗﺎ ﺷﻌﺮﻡ ﺷﻨﯿﺪﻧﺪ
ﺑﻪ ﺭﻭﯾﻢ ﭼﻮﻥ ﮔﻠﯽ ﺧﻮﺷﺒﻮ ﺷﮑﻔﺘﻨﺪ
ﻭﻟﯽ ﺁﻥ ﺩﻡ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺧﻠﻮﺕ ﻧﺸﺴﺘﻨﺪ
ﻣﺮﺍ ﺩﯾﻮﺍﻧﻪ ﺍﯼ ﺑﺪ ﻧﺎﻡ ﮔﻔﺘﻨﺪ
ﺩﻝ ﻣﻦ ، ﺍﯼ ﺩﻝ ﺩﯾﻮﺍﻧﻪٔ ﻣﻦ
ﮐﻪ ﻣﯽ ﺳﻮﺯﯼ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺑﯿﮕﺎﻧﮕﯽ ﻫﺎ
ﻣﮑﻦ ﺩﯾﮕﺮ ﺯ ﺩﺳﺖ ﻏﯿﺮ ﻓﺮﯾﺎﺩ
ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ، ﺑﺲ ﮐﻦ ﺍﯾﻦ ﺩﯾﻮﺍﻧﮕﯽ ﻫﺎ ...
* فروغ فرخزاد *